Uvođenje u Jerusalimski hram Presvete Bogorodice - Vavedenje, jedan od pet najvećih praznika posvećenih Bogorodici.

Kada je Presveta Djeva Marija napunila tri godine odvedoše je iz Nazareta u Jerusalim njeni roditelji sveti Joakim i Ana, da je predaju Bogu na službu kako su ranije obećali. Od Nazareta do Jerusalima ima tri dana hoda. No kako su išli na bogougodno djelo taj put im ne bijaše naporan. Skupiše se i brojni njihovi srodnici  da učestvuju u ovoj svetkovini, u kojoj su nevidljivo učestvovali  i anđeli Božiji. Ispred svih su išle djevice sa zapaljenim svijećama, za njima je išla Presveta Djeva, između svojih roditelja. Djeva Marija je bila obučena i ukrašena u odjeću kako dolikuje carevoj ćerci i Božijoj nevjesti. Za njima je išlo puno srodnika i prijatelja, i svi su nosili zapaljene  svijeće. Pred hramom u Jerusalimu  bilo je 15 stepenica. Kada roditelji podigoše Djevu Mariju na prvu stepenicu, ona sama potrča do vrha stepeništa, đe je srete prvosvještenik Zaharija, otac svetog Jovana Preteče - Krstitelja, i uzevši je za ruku uvede je u hram i u Svetinju nad Svetinjama, u koju niko nikada nije ulazio osim arhijereja, i to samo jednom godišnje. Tada roditelji Djevini sveti Joakim i Ana prinesoše žrtvu Bogu, prema zakonu, primiše blagoslov od svještenika, i vratiše se domu svome, a Presveta Djeva Marija osta pri hramu. Ostade ona pri hramu devet godina. Sve dok su joj roditelji bili živi posjećivali su je često. No kada se upokojiše njeni roditelji i Presveta Djeva osta siroče, nikako ne htjede do kraja svog života da napusti hram niti da stupati u brak. Kako to bijaše suprotno običajima i zakonu u Izrailju, ona kad napuni dvanaest godina bi predata svetom Josifu, koji joj je bio srodnik i odoše u Nazaret, da živi pod vidom obručnice u djevstvenosti, i tako da ispuni svoju želju i da se ispoštuje zakon. U to doba nije bilo u Izrailju đevojke koja je bila zavještana da živi djevstvenim životom cio svoj vijek. Presveta Djeva Marija bijaše prva doživotno zavještana đevojka, poslije Nje u Crkvi Hristovoj slijede mnogi koji su prihvatili djevstvenost Boga radi.

SVIMA KOJI SLAVITE ŽELIMO SREĆNU KRSNU SLAVU, ŽIVJELI !!! 

Danas naša sveta Crnogorska pravoslavna crkva i vjerni narod proslavljaju Sabor svetog Arhanđela Mihaila - Aranđelovdan. 

Ovaj praznik se obilježava 21. novembra po novom kalendaru i upisan je crvenim slovima u crkvenom kalendaru. Sveti Arhanđel Mihailo je vazda bio simbol borbe protiv svakog zla, a predstavlja silu Božiju koja prima duše preminulih mjereći im dobra i zla djela pa se često prikazuje na ikonama sa kantarom u ruci, a mač u drugoj ruci simbolizuje pobjedu nad zlom koje simbolizuje okovani zli duh pod nogama svetog Arhanđela.  Anđele Božije od davnina ljudi praznuju. Neki koji su pali u jeres u anđelima su gledali bogove; drugi koji ih ne smatrahu bogovima nazivali su ih  stvoriteljima cijelog vidljivog svijeta. Pomjesni sabor Laodikajski svojim 35. pravilom odbacio je poklonjenje anđelima kao bogovima i ustanovi kako pravilno poštovati anđele. Ovaj praznik svetog Arhanđela Mihaila i drugih sila nebeskih uspostavljen je za vrijeme Aleksandrijskog Patrijrha Aleksandra i Pape rimskog Silvestra. Ovaj praznik Sila nebeskih proslavlja se u novembru, jer je to 9 mjesec poslije marta, a u martu se smatra da je bilo stvaranje svijeta. Sv. Dionisije Areopagit, učenik apostola Pavla, opisao je ovih 9 činova u knjizi „O nebeskoj Jerarhiji”. Ti činovi su sljedeći: šestokrili Serafimi, mnogoočiti Heruvimi i bogonosni Prestoli, Gospodstva, Sile i Vlasti, Načala, Arhanđeli i Anđeli. Vojvoda cijele vojske anđelske jeste arhistratig Mihail. Kada je satana, Lucifer, otpao od Boga, i povukao sobom u propast jedan dio anđela, tada je Mihail ustao i uzviknuo pred neotpalim anđelima: "Pazimo, stojmo dobro stojmo sa strahom!"

Među anđelima vlada savršeno jednomislije, jednodušnost i ljubav, a uz to još i potpuna poslušnost nižih činova višim činovima, i svih ukupno svetoj volji Božijoj. Svaki narod ima svoga anđela hranitelja, a osim toga i svaki hrišćanin ima svoga anđela hranitelja. Neka bi nas Bog pomilovao i spasao molitvama svetog arhistratiga Mihaila i svih nebeskih sila beztjelesnih. Amin.

Danas su Njegovo Blaženstvo Arhiepiskop Cetinjski i Mitropolit Crnogorski Mihailo i Episkop nikšićki Boris sa svještenstvom crnogorske pravoslavne crkve u crkvi svetog Ivana Crnojevića Pravednoga na Cetinju služili Svetu zaupokojenu liturgiju i održali parastos na Novom groblju na Cetinju Blaženopočivšem Mitropolitu Crnogorskom Antoniju (Abramoviću).

Mitropolit Antonije prvi je vladika Crnogorske pravoslavne crkve, izabran na Opštecrnogorskom narodnom zboru na Cetinju na Lučindan, 31. oktobra 1993. godine.

Mitropolit Antonije, koji je u službi božjoj proveo 60 godina, ostao je upamćen kao čovjek blagosti, primjer jevanđeoskog života, jaka ekumenska i vrlo popularna ličnost. Govorio je: „Vjera ne smije biti izvor mržnje”. Monaško ime Antonije dobio je u Visokim Dečanima, gdje je bio rukopoložen za igumana i službovao do 1955, a nakon toga u Pećkoj patrijaršiji, manastirima u Rakovici, Savini i Moštanici. Stupio je 1962. u klir Ruske pravoslavne crkve u Kanadi i tri decenije kasnije imenovan za vikarnog episkopa za Kanadu. Upokojio se 18. novembra 1996. godine. Sahranjen je na Novom groblju na Cetinju.

GOVOR  BORISLAVA  CIMEŠE  NA  POMENU  BLAŽENOPOČIVŠEM  MITROPOLITU  ANTONIJU   DUHOVNOM  POGLAVARU SVETE   AUTOKEFALNE  CRNOGORSKE  PRAVOSLAVNE  CRKVE, ODRŽAN   U  NEĐELJU 17.11.2019.G. U  HRAMU  SVETOG  PRAVEDNOG  IVANA  CRNOJEVIĆA, GOSPODARA  CRNOGORSKOGA   NA  CETINJU

            Vaše  Visokopreosveštenstvo  gospodine  mitropolite Mihailo,

            Vaše  Preosveštenstvo  gospodine  episkope  Borise,

            Poštovana  gospodo  svještenici   Svete  Autokefalne  Crnogorske  pravoslavne  crkve,

            Poštovana  gospodo  vjernici   Svete  Autokefalne  Crnogorske  pravoslavne  crkve,

            Sabrali  smo  se  danas  da  evo  po  23  put  odamo  čast  i  počast   blaženopočivšem  Vladici  Antoniju, čuvajući  uspomenu  na  njegov  životni  put  i  plemenitu  misiju  u  službi Bogu, svetoj Crnogorskoj  pravoslavnoj  crkvi, državi  Crnoj  Gori  i  crnogorskom narodu. Od  Vladičinog  upokojenja  u  Gospodu, Crnogorska  pravoslavna  crkva  dostojno  i  dostojanstveno   čuva  od  zaborava  zasluge, vrline  i   djelo ovog  svojeg  velikodostojanstvenika  koji  se  i  Božjim   proviđenjem  i  svojim riječima   i  djelom  dostojnih    poštovanja   upisao  u  Katalog  crnogorskijeh  vladika.

Dana 16(3) 7.1919.g. rođen je kao četvrto po redu, muško dijete, u braku oca Vida Abramovića i majke Milice (Andrić) rođene u Dobroti kod Kotoru. Kršten je 3.8.(21.7.) 1919 i dobio ime Ilija. Upisan je u knjigu rođenih i krštenih pravoslavne crkve Sv.Đorđija u Orahovcu kod Kotora, knjigu VII, str.46, tekući broj 4. Osnovnu školu završio je 1931.g., građansku školu u Kotoru 1935.g. Služio u manastiru Praskvica 1935-37 i Visokim dečanima 1937-1941. Rukopoložen u jeromonaha 21.11.1941 u Prizrenu u crkvi Sv. Đorđa i dobio ime Jovo. Postrižen u čin Male shime 7/20.4.1943 u Lavri Visokih Dečana i dobio monaško ime Antonije. Završio je Bogosloviju u Prizrenu 1951.g. Iguman je postao 1950.godine. Nastojatelj manastira Svete Pećke patrijaršije je do januara 1958.g, a od tada do 1959.g. manastira Rakovica, a zatim manastira Savina do 1961.godine pa manastira Moštanica. Od 12.7.1962.g. je po dobijanju konačnog otpusta svještenik Montrealsko-kanadske eparhije. Čin mitronosnog arhimandrita dobija 23.4.1967.g. Nakon tri decenije provedena u Ruskoj pravoslavnoj crkvi u Kanadi prepodobni Antonije je imenovan 26.7.1993.g. za vikarnog vladiku za Kanadu. Na poziv Odbora za obnovu CPC dolazi ubrzo u Crnu Goru da bi 31.10.1993.g. na Lučindan-crnogorski Petrovdan bio izabran na tradicionalan način na Opštecrnogorskom narodnom zboru na Cetinju, pred više od 10.000 Crnogoraca, za crnogorskog vladiku-Arhiepiskopa Cetinjskog i Mitropolita Crnogorskog. Od tada počinje redovni liturgijski život CPC. Odmah po stupanju na dužnost vladike CPC poveo je akciju na reafirmaciji CPC i ostvarenju njenih pogaženih prava. Odlikovao se mudrošću, strpljenjem, jevanđeljskim životom predanošću i potpunom posvećenošću dobru crnogorskog naroda, države i crkve. Upokojio se u Gospodu 18.11.1996.g. i sahranjen na Novom groblju na Cetinju. Knjigu o njemu pod nazivom “ Antonije I arhiepiskop Cetinjski i Mitropolit Crnogorski 1919-1996 objavili su u izdanju CPC Vojislav Rašović i Branko Đ.Nikač 2000.g. a spomen ploču u njegovu čast na Vladičanskom Domu na Cetinju podigao je dobrotvor i donator ovog zdanja Branislav Banja Kaluđerović.

Osnovne  tekovine  Vladike  Antonija  bile  su:

Djelovanje  na  otvaranju  i  procesuaciji  Crnogorskog  pravoslavnog  crkvenog  pitanja;

Istrajavanje  u  pravcu  potpune  obnove  autokefalnosti  Crnogorske  pravoslavne  crkve;

Internacionalizacija  Crnogorskog  pravoslavnog  crkvenog  pitanja;

Iznošenje  problema  CPC  pred  domaću  i  međunarodnu  javnost  i  njihovo  što  punije  informisanje  posredstvom  svih  formi  medijske  scene.

      Svojom misijom se časno  i čestito   upisao    u  istoriju  Svete  Autokefalne  Crnogorske  pravoslavne  crkve.  Sve  njegove  plemenite  namjere   prekinulo   je  uskoro,   samo  nakon  tri    godine  upravljanja     Crnogorskom  pravoslavnom crkvom u svojstvu njezina  duhovnog poglavara,  upokojenje  u  Gospodu  u  78  godini  života  posvećenog  dobru i  napretku  svoje  crkve, države  i  naroda.

      Neka  mu  je  slava  i  hvala!    Neka  mu  duša  u raju  počiva!

SVIMA KOJI SLAVITE, ŽELIMO SREĆNU KRSNU SLAVU, ŽIVJELI !!!

Danas proslavljamo prenos moštiju svetog Georgija (Đorđija) iz Nikomidije (Izmir) u grad Lidu Palestinsku, đe je stradao mučeničkom smrću za Hrista u vrijeme vladavine cara Dioklecijana. Pred svoju smrt zamoli sveti Georgije svog slugu da mu tijelo po smrti i prenese u Palestinu đe je imao veliko imanje koje je  razdijelio siromasima. Sluga posluša i učini kako mu je tražio svetiti velikomučenik Georgije. U vrijeme vladavine cara Konstantina pobožni hrišćani sazidaše u Lidi Palestinskoj hram sv. Georgija. Prilikom osvećenja toga hrama prenešene su mošti svetog Georgija i tu sahranjene. Mnoga  čuda dogodila su se kod  čudotvornih moštiju Svetog Velikomučenika Georgija.

Danas je Episkop nikšićki Boris posjetio Ambasadu Crne Gore pri Svetoj Stolici i Suverenom Viteškom Malteškom redu, koja se sada nalazi u novom prostoru neposredno pored Bazilike Svetog Petra u Vatikanu. Prilikom razgovora Nj. E. ambasador Crne Gore Miodrag Vlahović uputio je čestitke zbog izbora u čin episkopa i poželio puno sreće u budućem radu na ovoj odgovornoj dužnosti. Episkop Boris informisao je ambasadora o razlozima posjete Italiji, kao i dobrom radu parohije CPC u Italiji što svakako daje podsticaj daljem razvoju bilateralnih odnosa i produbljivanju ukupnih međusobnih veza Crne Gore i Italije.

SVIMA KOJI SLAVITE SVETE VRAČE, ŽELIMO SREĆNU KRSNU SLAVU, ŽIVJELI !!! 

Sveti Kozma i Damjan čudotvorci i besrebrenici bili su rođena braća iz trećeg vijeka. Majka im je bila hrišćanka, a otac  neznabožac. Pošto im umrije  otac, majka njihova Teodotija, sav svoj trud vrijeme i imetak uloži u hrišćanski odgoj svojih sinova Kozme i Damjana, a oni zaista postadoše za primjer, vaspitani u hrišćanskoj istini bijahu postali dobri ljekari koji ne uzimahu nagradu za liječenje. Sve što su činjeli i pomagali ljudima činjeli su u slavu Božiju. Svetitelji sveti Kozma i Damjan sahranjeni su u mjestu Feremanu jedan pored drugog. Smatraju se zaštitnicima ljekarske profesije.

Preosvećeni episkop nikšićki Boris, koji boravi u Italiji, posjetio je misionarsku parohiju CPC i crkvu svete Trojice u Apriliji blizu Rima. U neđelju 21. po Duhovima 10. novembra služio je svetu Arhijerejsku liturgiju sa svještenstvom ove parohije, sasluživalo je pet svještenika i dva đakona, molitveno je učestvovalo mnogo vjernika koji su došli iz cijele regije Lacija.

Vladika Boris je u svojoj propovijedi istakao, da naša potreba za duhovnom hranom: molitvom, pokajanjem i pričešćem je put ka Vječnom Carstvu koje moramo zaslužiti ovdje na zemlji. Pozdravio je svještenstvo i zahvalio se za sve što rade na dobrobit naše Svete crkve i prenio pozdrave i blagoslov Njegovog Blaženstva Mitropolita Mihaila.
Poslije svete liturgije nastavljen je razgovor o projektima, koji će se realizovati u budućnosti vezano za ovu parohiju, čije svještenstvo veoma uspješno zadovoljava duhovne potrebe velikog broja pravoslavnih vjernika u ovom dijelu Italije.

Danas je Preosvećeni vladika nikšićki Boris posjetio Ambasadu Crne Gore pri Italiji u Rimu. Prilikom razgovora sa Nj.E. Ambasadorkom Prof. dr Sanjom Vlahović izrazio je zadovoljstvo i zahvalnost što je imao priliku da se sastane sa predstavnicima Nacionalnog istraživačkog savjeta Italije - Consiglio Nazionale delle Ricerche (CNR). Ovi naučnici iz Italije rade zajedno sa arheolozima iz Crne Gore na projektu: Archaeological survey in the Doclea valley. Tom prilikom Vladika Boris poželio je predstavnicima Nacionalnog istraživačkog savjeta Italije uspješnost u realizaciji projekta. Vladika Boris je pozvao uvažene naučnike, da sledeći put kad dođu u Crnu Goru posjete Episkopiju CPC u Nikšiću.

SVIMA KOJI SLAVITE MITROVDAN, ŽELIMO SREĆNU KRSNU SLAVU, ŽIVJELI !!! 

Crnogorska pravoslavna crkva i njeni vjernici danas slave Svetog Dimitrija, u narodu poznat kao Mitrovdan. Praznik koji slave mnoge crnogorske porodice, kao krsnu slavu posvećen je vojvodi i komandantu Soluna iz 3. vijeka.

Sveti Dimitrije solunski  veliki i čudotvorni svetitelj rodio se u Solunu. Sveti Dimitrije bijaše jedino dijete svojih blagočestivih roditelja, pa je sa posebnom pažnjom vaspitavan i podizan. Otac mu bijaše vojvoda Solunski. Poslije očeve smrti, bi  postavljen  Dimitrije na očevo mjesto, kao vojvoda. Car Maksimijan koji se borio protiv hrišćana naročito je tražio da Dimitrije goni i ubija hrišćane u Solunu. Sveti Dimitrije nije poslušao cara Maksimilijana nego je javno ispovijedao i propovijedao Gospoda Isusa Hristosa. Kada  car sazna za to veoma se naljuti na Dimitrija. Car Maksimijan naročito dođe u Solun, da stvar ispita. Pozva car Dimitrija i ispitivaše ga o vjeri. Sveti  Dimitrije javno prizna pred carem i narodom da je hrišćanin, i još se usprotivi carevom idolopoklonstvu. Car utamniči svetog Dimitrija. A on  znajući šta ga čeka predade sav svoj imetak  svom vjernome slugi Lupu, da ga razdijeli najsiromašnijima. U tamnici mu se javi anđeo božiji i reče mu: „mir tebi, stradalniče Hristov, hrabri se i krijepi se!" Poslije nekolikog vremena  po zapovijedi  carevoj  vojnici dođoše u tamnicu da ubiju svetog Dimitrija. Vojnici nađoše svetitelja Božjeg kako se moli i tu ga  izbodoše kopljem. Tijelo njegovo uzeše pobožni hrišćani i tajno sahraniše. Tijelo stradaoca Hristova Dimitrija postade mirotočivo, i mnogi se bolesnici izliječiše. Uskoro nad grobom đe počivahu mošti svetog Dimitrija bi podignuta manja crkva. Velikaš Leontije koji bijaše bolestan neizlječivo pristupi moštima svetog Dimitrija moleći se, i bi potpuno izliječen. Iz zahvalnosti Leontije sazida mnogo veću crkvu na mjestu stare. Sveti Dimitrije je zaštitnik grada Soluna i mnogo puta se javljao vjernima i puno puta spasio Solun. Čudima njegovim nema broja.